1 września 2008 roku w naszym Liceum odbyło się uroczyste rozpoczęcie roku szkolnego, na którym uczciliśmy też pamięć poległych w czasie II wojny światowej. Pani dyrektor przywitała grono pedagogiczne, uczniów klas drugich i trzecich, którzy wrócili po wakacyjnej przerwie, jak i uczniów klas pierwszych, , rozpoczynających naukę w XXIII Liceum Ogólnokształcącym. Odbyła się też część artystyczna upamiętniająca wybuch drugiej wojny światowej przygotowana przez klasę II e pod kierunkiem pani mgr Barbary Żurawskiej. Usłyszeliśmy teksty opowiadające o bohaterstwie Polaków.
1 września 1939 roku w godzinę po rozpoczęciu walk na Westerplatte, oddziały Wehrmachtu obaliły słupy graniczne i od Prus Wschodnich wkroczyły na tereny Wolnego Miasta Gdańska. Jeszcze tego samego dnia, to jest 1 września oddziały armii niemieckiej przekroczyły granicę zachodnią państwa polskiego na całej szerokości, czyli na prawie 1600-kilometrowym odcinku, rozpoczynając realizację planu "Fall Weiss" - wojny błyskawicznej, która zakładała, że wojska nazistowskie dostaną się ze wszystkich stron linii granicznej i podążać będą ku Warszawie. Działania wojenne, które doprowadziły do wojny o wymiarze światowym, zakończyły się jednak dopiero w 1945 roku. Polska jest państwem trzecim co do ilości ofiar, które pochłonęła II wojna. Zginęło 6 850 000 ludzi. Liczba zabitych była większa tylko w dawnym ZSRR i Chinach. W sumie zaś śmierć poniosło 55 125 262 osób. Polacy fakt wybuchu wojny mogli przeżyć szczególnie mocno: dla nich wojna rozpoczęła się w pewien sposób dwukrotnie: 1 września najazdem Niemiec faszystowskich systemów, 17 września - komunistycznego Związku Radzieckiego. W ogniu dwóch systemów totalitarnych, podzielone paktem Ribentrop - Mołotow, poddane masowemu wycieńczeniu i zbrodniom ludobójstwa, społeczeństwo polskie musiało stanąć do walki o wolność. Określenie: "wojna", znane z książek, podręczników historii, filmów, wiadomości, oprócz tego, że kojarzy się z walkami, bitwami, wielkimi wygranymi zwycięskich państw czy też klęskami, w swoim najbardziej chyba podstawowym wymiarze oznacza właśnie to: śmierć pojedynczego, konkretnego człowieka. Ranę. Szok. Uraz psychiczny. Niewyobrażalną, okrutną zmianę życia.
Pojawić się może pytanie, czy śmierć tych wszystkich ludzi była potrzebna. W imię czego ginęły kobiety i dzieci, wojskowi i cywile? Czym się kierowano? Honorem, wyższym dobrem? Miłością do ojczyzny?
Co oznacza dziś, dla ludzi żyjących w czasie pokoju, słowo "ojczyzna"? Czym jest honor, czego dotyczy? Mówi się, że żyjemy w społeczeństwie konsumpcyjnym, a kultura współczesna jest kultura masową, w której wyższe wartości w pewien sposób zanikają lub niedostrzegalnie się rozmywają, tracą ostrość. Jak byśmy zachowali się, gdyby znów pojawiła się konieczność walki?
Być może nie da się w tym momencie do końca, w pełni prawdziwie odpowiedzieć na te pytania. Jak pisze Wisława Szymborska: " tyle wiemy o sobie/ na ile nas sprawdzono". Każdy jednak może próbować odpowiadać na te pytania - musi to jednak robić indywidualnie, zgodnie z tym, co naprawdę myśli. Chyba tylko wtedy można będzie zrozumieć ludzi, którzy szli i oddawali swoje życie. Oddawali je także za nas.
